Ervaringsverhaal
Naam: Anne
Schooltype: HBO
Studie: Media- en communicatiemanagement
Voor ik op mezelf ging wonen had ik het goed voor elkaar. Ik hoefde aan het huishouden helemaal niets te doen, op mijn eigen kamer na. Nu was het opruimen van mijn kamer wel elke keer weer een uitdaging voor me. Als sloddervos eerste klas, wachtte ik altijd met opruimen 'tot het de moeite waard was'. In de praktijk hield dat in dat je de vloer niet meer kon zien en er een dikke laag stof op de vensterbanken zat.
Dan nog maakte ik me er makkelijk vanaf met wat proppen in kasten en vegen met natte doekjes. Eens in de zoveel tijd, zo wist ik, werd mijn moeder het spuugzat, en als ik dan thuiskwam van school was mijn kamer brandschoon en kwam een frisse geur me vanaf de overloop tegemoet. Op die momenten was het minder erg om huiswerk te maken en ging het makkelijker. Een opgeruimd huis zorgt immers voor een opgeruimde geest.
Nu ik alweer een jaar op kamers woon geldt die leuze nog steeds. Alleen dit keer moet ik zelf zorgen voor het opgeruimde huis. Samen met drie vrienden woon ik in een klein, gehorig appartementje op 10 minuten afstand van het Centraal Station van Amsterdam. De badkamer is ronduit harig te noemen. Het is het eerste dat opvalt als je naar binnen loopt. De putjes zitten er vol mee. Eens per week maakt een bewoner de badkamer schoon. Helaas kan dat niet op tegen het wassen van drie paar lange meisjesharen, het stugge baardhaar van de enkele mannelijke bewoner en de logees die gedurende de week in- en uitlopen.
De vloer ziet er al net zo min schoon uit. De douche lekt al sinds wij in het appartement trokken, en als je voor je weggaat nog even wat gel in je haar doet of tandenpoetst, sta je onvermijdelijk met je modderschoenen in het plasje (dat volgens de huisregels opgeruimd moet worden na elke douchebeurt, maargoed) om vervolgens een wandeling door de gang te maken naar buiten.
De keuken ben ik na de eerste week nooit meer op blote voeten in geweest. Vanwege onze verschillende en onregelmatige levens, koken we vaak allemaal apart en op verschillende tijdstippen. Een keuken waar men per week ongeveer 20 keer op kookt, wordt net zo intensief vies als hij gebruikt wordt. De enkele keer corvee per week biedt gelukkig uitkomst, maar het is er nooit fris te noemen.
Dan heb je nog mijn eigen kamer. Mijn minidomeintje van tien vierkante meter dat helemaal volgepropt staat met meubels, spullen, elektronica en noem maar op. Mijn opruimgedrag is in de loop der tijd niet veranderd. Alhoewel, ik wacht nog steeds 'tot het de moeite waard is' om op te ruimen, prop een hoop in kasten, máár: ik zorg dat er een scheutje Ajax in het natte doekje zit waarmee ik het stof van de vensterbanken schraap. En als ik dan na een uurtje klaar ben, loop ik mijn kamer binnen en snuif de frisse geur op. Een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimde geest. Ik pak mijn schoolboeken en stal ze uit in de volgorde waarin ik ze door moet werken. Het prille begin naar wederom een nieuwe, enorme bende.
Verborgen gebreken
Dat wonen in Amsterdam een lastige opgave is, zal veel mensen bekend zijn. De mooie, ruime kamers zijn onbetaalbaar en de betaalbare kamers zijn vaak niet meer dan een afgeschermd hoekje waar de lekkageresten (groene schimmel) het grootste deel van de muur kleuren.
Aangezien ik niet ver van Amsterdam af woonde had ik de hoop al een beetje laten varen dat ik een leuke kamer in de buurt van school zou kunnen vinden. Dan maar een halfuur langer reizen.
Totdat op een dag de studentenhuisvesting kwam met een geweldig aanbod. Er kwam een complex leeg te staan van honderd appartementen waar asielzoekers in hadden gezeten. Er is nog geen bestemming voor en daarom besloot men er studenten in te huisvesten. Na aanvragen van nadere informatie en het verzamelen van een groepje (je moest de appartementen met vier mensen tegelijk betrekken) besloten we om het huurcontract te tekenen. € 240,- per maand is zeer weinig voor een kamer, gas, water, licht, internet en alle vaste kosten van bijvoorbeeld vuilnisophaal. Daarnaast ligt het complex tien minuten van Amsterdam Centraal en twintig minuten van school. Ideaal!
Enigszins euforisch betrokken we het appartement, trokken we werkelijk overal oude spullen en tweedehands huishoudelijke artikelen vandaan, en kwamen onze moeders aan met meubels, zo lelijk dat je je hond er nog niet aan vast zou binden.
Toen we eenmaal een beetje gesetteld waren begonnen we echt te leven in het huis. Het duurde niet lang voor de eerste ergernissen de kop opstaken. Zo heb ik één huisgenoot die zingt á la Idols (de audities dan hè), het liefst 's ochtends vroeg. Aangezien ik degene die in de kamer naast me ligt kan horen omdraaien in haar slaap (!), hoor ik de Idols-huisgenoot even luid en duidelijk als zij zichzelf hoort. Een andere irritatie is dat Nickelodeon constant opstaat. Ik háát tekenfilmpjes (behalve Spongebob), maar onze mannelijke huisgenoot kijkt ze standaard onder het studeren. Bah.
En dan heb ik het nog niet over het huis zelf gehad. Het werd vies opgeleverd. Met koffievlekken en haren in de douche. De douche is er trouwens één zoals we die kennen van de camping. Met drukknop. De temperatuur is niet te regelen. In de winter was hij heerlijk maar nu is hij bloedheet. Je komt er als het ware bezweet weer uit.
En het internet. Dat nokt er spontaan mee als het sneeuwt of heel hard regent. Dat is nu niet zo erg, maar in de tijd dat ik mijn verslagen net voor de deadline digitaal wilde inleveren, kon ik mijn beeldscherm wel door het raam smijten. En maar bellen naar de monteurs die standaard pas na het weekend of een aantal dagen later tijd hebben.
De dag dat de verwarming er mee ophield staat ook nog in mijn geheugen gegrift. Het was ijskoud. De monteur die langskwam vroeg allerlei vragen over ontluchten (wat?) en of we dat wel eens deden. Toen hij onze verbaasde gezichten zag zuchtte hij minachtend en zei: 'Laat maar'. Zo zijn er meer dingen die irritatie opwekken. Regelmatige uitval van de stroom, een vibrerend huis als de wasmachine aanstaat en een voordeur die zo kraakt dat iedereen wakker wordt als er iemand binnenkomt die een nachtje heeft doorgehaald. In de keuken is zo weinig ruimte dat de inhoud van de kastjes er soms uitvalt als je ze opendoet. Al met al heeft het over het algemeen wel zijn charme en is het een echt studentenhuis, met een toilet vol posters en flauwe grappen, een tap in de huiskamer en standaard iemand die een kater heeft van de vorige avond.
Leuk voor nu, maar ik kom wel langzamerhand een beetje in de fase dat ik een écht huis wil. Schoon en mooi, mét internet. |
Meer resultaten:
Gevonden in andere categorieën:
|
Terug
Beroepen